Κείμενο 8: Το Σιωπηλό Ταξίδι των Λέξεων Υπάρχουν λέξεις που δεν λέγονται φωναχτά. Λέξεις που κατοικούν στα μάτια, στα ακροδάχτυλα, στο μικρό τρέμουλο της φωνής όταν κάτι μας συγκινεί. Αυτές τις λέξεις κυνηγάω να γράψω. Τις σιωπηλές. Αυτές που κουβαλούν αλήθειες που δύσκολα αντέχει η φωνή. Η συγγραφή δεν είναι πάντα εύκολη. Πολλές φορές σου ζητά να κατέβεις βαθιά μέσα σου, να παλέψεις με μνήμες, με σκιές, με φωνές που δεν σιώπησαν ποτέ. Αλλά ξέρεις τι; Αξίζει. Γιατί μέσα από αυτές τις σιωπές γεννιούνται οι πιο δυνατές ιστορίες. Αυτές που ενώνονται με άλλες ψυχές εκεί έξω, που λένε: "Δεν είσαι μόνος/μόνη." #ΣιωπήΚαιΛόγος #ΔύναμηΤωνΛέξεων #ΓράφωΓιαΝαΖήσω #ΣυγγραφικήΔιαδρομή #ΙστορίεςΠουΑγγίζουν #ΒαθιέςΑλήθειες #ΨυχήΣεΧαρτί Το σιωπηλό ταξίδι των λέξεων – μια προσωπική εξομολόγηση Υπάρχουν λέξεις που δεν βγαίνουν εύκολα από τα χείλη. Όχι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά γιατί είναι βαριές. Κουβαλούν μέσα τους συναισθήματα που δεν αντέχουν να φωνάξουν. Είναι λέξεις που ...
Δεν είναι φόβος. Είναι η ανάμνηση του ήχου πριν καν ακουστεί. Η αναμονή είναι ο χειρότερος ήχος. * Μου ζήτησαν να ανοίξω. Να μείνω έτσι. Ακίνητη. Υπομονετική. Να επιτρέψω. Δεν ρώτησαν αν πονάει. Ούτε τι έγινε την τελευταία φορά. Το "από την αρχή" είναι νόμος εδώ. Δεν κουβαλά παρελθόν — μόνο χαρτιά. * Υπάρχει μια λάμπα πάνω απ’ το πρόσωπο. Πιο έντονη απ’ το φως του ήλιου. Κι όμως δεν ζεσταίνει τίποτα. * Δεν κουνιέμαι. Ούτε μιλάω. Κι αν το σώμα μου τρέμει είναι γιατί κρατάει μέσα του όλα τα "αντέχω" που δεν είπα. * Μετρώ μέσα μου τις σκιές. Όχι αυτές που φαίνονται. Τις άλλες, που ξέρουν να κρύβονται πίσω από λέξεις όπως "απαραίτητο", "λίγο ακόμα", "θα περάσει". * Δεν με αφορά πια το αποτέλεσμα. Μόνο το να τελειώσει. * Είναι παράξενο το πώς νιώθεις όταν σε φροντίζουν με γάντια. Αποστειρωμένα. Απρόσωπα. Προσεκτικά ως απάνθρωπα. * Όταν σηκώνομαι δεν είμαι ίδια. Δεν έχω κάτι να δείξω κι όμως κάτι λείπει. Ίσως κομμάτι της φωνής μου. Ίσως απλ...