Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

4ο Δρώμενο Χαϊκού / Συμμετοχή

Καμένη καρδιά, πόλεμος οικτρός είναι η αλήθεια σου. Μην μου μιλάτε, τα φύλλα σκορπίσανε γεμάτα πόνο.     Κ αλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Με χαρά μοιράζομαι σήμερα, τη συμμετοχή μου στο δρώμενο " Χαϊκού " της Μαρίας Νικολάου και "Του Κειμένου" της. ( πατώντας επάνω στα ονόματα μπορείτε να επισκεφτείτε τις παραπομπές και να δείτε τις συμμετοχές και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα ). Θέλω να πω πως είναι, και για εμένα, ένα πολύ δύσκολο είδος, και χαίρομαι πραγματικά που κατάφερα να συμμετάσχω. Συγχαρητήρια τόσο στη νικήτρια του δρώμενου, την Αριστέα,  της οποίας και ξεχώρισα τη συμμετοχή, όσο και σε όλους τους συμμετέχοντες που την ψυχή τους άνοιξαν. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν, αλλά και όσους μας διάβασαν και ψήφισαν όλες τις συμμετοχές. Φυσικά, ευχαριστώ τη Μαρία, που συνεχίζει να μας εμπνέει με τις λήψεις αλλά και τις προτάσεις της, να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε.  Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα! 
Πρόσφατες αναρτήσεις

Μέσα μου

    Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Οι σκιές τους όταν περνούν βιαστικά από το φως. Τα μάτια τους που κάποτε ζητούν να τα δεις. Μου αρέσει να με θέλουν. Όχι για πολύ. Όχι για πάντα. Όσο κρατά ένα βλέμμα πριν στρίψει στη στροφή. Αλλά την καρδιά μου, εκεί που γεννήθηκε την κράτησα. Μέσα μου! Όχι κλειδωμένη, μα τυλιγμένη απαλά μ’ ένα κομμάτι ουρανό που δεν χαρίζεται. Μη ρωτάς γιατί. Ούτε πώς. Η καρδιά δεν είναι δρόμος. Είναι τόπος. Κι εγώ μένω εκεί. Όταν οι άλλοι φεύγουν. ~~ Κική Κωνσταντίνου   _________   Kαλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου! 

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Βίνσεντ βαν Γκογκ: Ένας Ζωγράφος με Φθινοπωρινή Ψυχή

Μια ανάρτηση στο πλαίσιο του Φθινοπωρινού Παζαριού Ιδεών της Αναστασίας μας   Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853–1890) είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που το έργο και η προσωπική του ιστορία με συγκινούν βαθιά και  νιώθω οτι το φθινόπωρο, με όλη του τη μελαγχολία, απορρέει τόσο μέσα από τα έργα όσο και από το βίο του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν γνώρισε την αναγνώριση που του άξιζε. Πούλησε μόλις έναν πίνακα όσο ζούσε. Κι όμως, μετά τον θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς ζωγράφους όλων των εποχών. Επηρεάστηκε από το ρεύμα του Ιμπρεσιονισμού, αλλά δεν δίστασε να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, δημιουργώντας ένα εντελώς προσωπικό ύφος. Τα συμπληρωματικά χρώματα, που οι ιμπρεσιονιστές απέφευγαν, γίνονται το βασικό του εργαλείο. Η τεχνική του με τις χαρακτηριστικές στροβιλιζόμενες πινελιές, γεμάτες ενέργεια και ψυχική ένταση, αποτυπώνουν το συναίσθημα και την εσωτερική του αναταραχή. Ποιος...

Παράλληλες Τροχιές – Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης μιλά στο "Εκφράσου"

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα κάνω μία άλλου είδους δημοσίευση στο ιστολόγιο μου, που χρόνια έχω να κάνω αντίστοιχη, αλλά είναι από αυτές που μου αρέσουν ιδιαίτερα, γιατί παρουσιάζεται ένα νέο βιβλίο  και γιατί παρουσιάζεται και ένας ακόμη καλλιτέχνης, που τη προκειμένη φορά τυχαίνει να είναι αρκετά αγαπημένος μου και οικείος μιας και έχουμε γνωριστεί μέσω κοινών φίλων και φέρουμε αμοιβαία θα έλεγα εκτίμηση και αγάπη. Άλλωστε ο Κωνσταντίνος και μέσω του blog του αλλά και των λογαριασμών του στα social media με έχει στηρίξει πολύ με τα δικά μου εγχειρήματα, οπότε αυτή η ανάρτηση γίνεται με αγάπη και με μεγάλη χαρά, όχι φυσικά σαν ανταπόδοση αλλά σαν προσφορά. Όταν δίνεις το χέρι σε φίλους, στο δίνουν κι εκείνοι, έτσι βαδίζεις με σιγουριά κόντρα στον άνεμο. Με μεγάλη μου χαρά, σας παρουσιάζω το καινούργιο βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη "Παράλληλες Τροχιές" που κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ Εκδοτική και θα ήθελα να αναφέρω πως οι φωτογραφίες που συ...

Τα ήμερα και τα ανήμερα

       Εκεί, μέσα στην ησυχία της ψυχής, βρίσκεις την αληθινή γαλήνη. Τ ο πιο όμορφο αγαθό που κράτησα στα χέρια μου, είναι η ταπεινότητα. Έμαθα πως τα δέντρα αγαπούν τα φύλλα τους, ακόμη κι όταν τα ρίχνουν χάμω. Πως τα πουλιά αναζητούν γυμνά κλαδιά για να κατοικήσουν. Πως οι μάνες τυλίγουν με μαντήλι τα μαλλιά τους επειδή έτσι, μπορούνε να κρύψουν τη πίκρα τους.   Καθώς σε κοιτάζω,  καθώς προσπαθώ να απαγκιστρωθώ από το βλέμμα σου,  καθώς σε φοβάμαι και σε θαυμάζω ταυτόχρονα, θέλω να μοιραστώ μαζί σου  πως η λύπη μου μοιάζει με ένα πουλί  που ταξιδεύει και λαχταρά  - απείρως - να ξαποστάσει σε μια στοργική γη  που μυρίζει θυμάρι.   Θυμάρι και αλάτι, σαν δυο ερωτευμένοι έφηβοι, που μυρίζουνε παιώνια. Σαν δυο επαναστάτες που τα λάβαρά τους σκόρπισαν στον άνεμο, επειδή ο έρωτάς τους ήτανε εξέγερση και όχι ανάγκη. Σαν δυο μικρές τουλίπες που στην κακοκαιρία ενέδωσαν και η βροχή τις περιθάλπει κάτω...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Ενός καλού μύρια έπονται..

Ενός κακού μύρια έπονται... Τη ξέρετε αυτή τη ρήση φαντάζομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει και το αντίστροφο: ενός καλού μύρια έπονται... Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.  Ο Σεπτέμβρης ήταν ένας δύσκολος μήνας για μένα σε πολλά   και σημαντικά ζητήματα και πραγματικά χαίρομαι τόσο που φεύγει, που έφυγε δηλαδή. Δεν θα μου λείψει, ούτε άφησε πίσω του τίποτα που να θέλω να κρατήσω. Θεωρώ πως ο Οκτώβρης θα μου φέρει όσα αποζητώ. Γιατί αυτή η αίσθηση; Γιατί ποτέ δεν μου άρεσε αυτός ο μήνας. Θυμάμαι πάντα, από τα παιδικά μου χρόνια να μου αρέσει ο Σεπτέμβριος γιατί τον συνδύαζα με καινούργια ξεκινήματα, είχε άλλωστε να δροσερό αέρα και μια μυρωδιά βροχής (τουλάχιστον όσο ζούσα στο χωριό) που μου έφερνε στο νου και στη καρδιά νέες εικόνες και συναισθήματα αλλά με τα χρόνια καταλήγω πως αφού ποτέ στην ουσία δεν μου έδωσε ότι βαθιά θέλησα, ίσως και να το κάνει αυτή τη χρονιά ο μήνας, που ποτέ δεν αγάπησα. Μην με ρωτάς γιατί δεν αγάπησα ποτέ ...